SIAD

Τι ταξίδι down memory lane το σημερινό που ξεστήνω μια μεγάλη βιβλιοθήκη για να βάψω. Ξανακοιτάζω κι αγγίζω βιβλία, σημειωματάρια, ημερολόγια, τετράδια και άλλα πολλά μετά από τόσα χρόνια. Πρώτο πρώτο χαρτάκι απ’ την μητέρα μου, πόσο με αγαπάει… Πόσα θα ήθελα να πω σε πόσους ανθρώπους, πόσα ευχαριστώ, πόσα σ’ αγαπώ, πιο πολλά τα μου λείπεις πια… Κι ανάμεσα σε όλα χνάρια ραδιοφωνικά παντού, σε όλα τα ράφια, σε όλες τις εποχές και όλες τις ηλικίες, σημειώσεις, playlists, ονόματα, ραντεβού, σκέψεις, στίχοι, αποκόματα, φωτογραφίες, δώρα ακροατών που μείναν τελικά μαζί μου μια ζωή… Το κινητό του Βαρδή, γενιές φωτογραφίες με την Ελευθερία, η υπόσχεση της Λίνας με τα φτερά του ανεμιστήρα στην ρεσεψιόν του Σκάι πως θα γίνω καλός δημοσιογράφος… Θα βρεθούν κάποτε σε μια Oxfam ή μια χωματερή μιας χώρας ξένης, μα ως τότε θα σκαλίζουνε πάντα τις πιο βαθιές μου χορδές… Η φώτο από το prospectus του πανεπιστημίου μου, που ώσπου να το τελειώσω είχα ήδη συμπληρώσει 2 χρόνια στον LGR και κατοικοέδρευα στα studios του campus κόβοντας μπομπίνες με το κοπιδάκι, τόσο που με βάλαν στην μπροσούρα. Μετά ήρθανε χρόνια, γίνανε εκπομπές κι έμαθα πως η πιο δύσκολη εκπομπή είναι η ίδια η ζωή… Αυτά, μην σας κουράζω άλλο, ήθελα κάπου να πω αυτές τις σκέψεις x

Pin It on Pinterest