6137113825_df746f65f9_b_elderly-smile

Βλέπω γύρω μου κάτι παπούδια που μου χαμογελούν, χωρίς δοντάκια πια μα με μια γλύκα, μια απίστευτη γλύκα που μου διαπερνάει την καρδιά. Και σκέφτομαι πως μεγαλώνοντας απογυμνωνόμαστε από ομορφιά, νοιάτα, μεγάλα εγώ και άλλα πολλά, και το μόνο που μένει είναι τελικά αυτό το χαμόγελο. Η μόνη μας άμυνα, το μόνο δώρο, το τελευταίο που έχουμε να προσφέρουμε. Με συγκινεί αυτό πολύ… Και κάθε φορά που βλέπω αυτό το ανθρώπινο χαμόγελο κι αυτή τη γλύκα στα μάτια, νιώθω πόσο πολύ μου έχουν λείψει τέτοιοι άνθρωποι, αυτοί που οι γενιές τους φεύγουν σταθερά αφήνοντας τον κόσμο πιο φτωχό από ανθρωπιά. Έναν κόσμο που αλλάζει και γίνεται κάτι άλλο, με άλλες εμπειρίες, ιστορικό και ζητούμενα που με αφορούν όλο και πιο λίγο. Κι έτσι καταλαβαίνω πως μεγαλώνω κι εγώ, χάνοντας σιγά σιγά ένα ένα τα εφήμερα, εκτιμώντας την γλυκά στα πρόσωπα και γνωρίζοντας πια καλά τι αγώνα θέλει για να σου μείνει αυτό το χαμόγελο όταν έχουν πια σβήσει όλα τα άλλα…

Pin It on Pinterest