Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης | Μουσική: Δημήτρης Λάγιος
Θα με δικάσει ο κούκος και τ’ αηδόνι
μα στην Αγιάσο, σταυρουδάκι μου χρυσό
τις νύχτες που θα πέφτει άσπρο χιόνι
οι Τσέτες θα κρεμάνε το Χριστό
Στον ουρανό που κάναμε ταβάνι
δε βλέπουμε τις νύχτες ξαστεριά
κουρσάροι, Φράγκοι, Βενετσιάνοι
μας πούλησαν για γρόσια και φλουριά
Στην Τροία μεγαλώνουνε τα στάχυα
και στην Αγιάσο, σε μιαν έρμη εκκλησιά
ζωγράφισε ο Θεόφιλος με αίμα
το χάρο να φοράει θαλασσιά
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Απίστευτη μπλουζιά του Λάγιου…
Υπεροχη επιλογη…..
Απιστευτοι στιχοι… Γεματοι νοημα…
Αριστούργημα!
Αυτός ο ήχος Λουκία για μένα είναι όλη η Ελλάδα σε ένα τραγούδι. Ξεκινάει να παίζει και γίνομαι ένα με τον ουρανό της, έρχονται δάκρυα για ότι χάθηκε κι ότι αντέχει ακόμα, τόσα χρόνια το ακούω και δεν το χόρτασα ποτέ…
Πόσο μου αρέσουν τέτοιες περιγραφές και πόσο σε νιώθω.
Μεγαλη και Μοναδικη,
Με όλη την σημασία των λέξεων Σταύρο!
καλό απογευμα Μιχαλιο μου❤️
Φιλιά Μαρία μου! ?
THN 8UMAME,,MIXALI MOU,,EDW STO LONDINO SE MIA SYNAVLIA THN EIXE SYNODEUSEI ,,, O 8EODWRAKIS STO BOUZOUKI …,,PONEMENH PSYXOULA YSHXASE TWRA KONTA STON 8EO !!!!!!
Σας ζηλεύω εσάς τους παλιούς Νίκη μου, έχετε ζήσει απίστευτα πράγματα εδώ πολύ πριν τις μέρες μου. Εδώ στο Λονδίνο “έφυγε” και ο Τσιτσάνης, εδώ ο Καζαντζίδης έβρισκε φίλους καρδιακούς σε γκαράζ και ταβερνία, εδώ γίνανε τόσα πολλά που γράψανε ιστορία όμορφα, ανθρώπινα και διακριτικά. Έχει παρελθόν η παροικία μας σημαντικό και μακάρι κάποτε κάποιος σοβαρός άνθρωπος να μπορέσει να την καταγράψει, πριν η έννοια “ελληνισμός” χάσει κάθε επαφή με τον πραγματικό της ορισμό…
Μεγάλη λαϊκή φωνή τότε που τα τραγούδια ειχαν νόημα και ιστορια και δεν χρειαζόταν τίποτα ψεύτικα εφφε και φτιασίδια αρκούσε η φωνή και η ψυχή για να μας την θυμίζουν εκείνη αλλά και τα τραγούδια
Έτσι Μαρία μου, τότε τα στολίδια των ανθρώπων ήταν το βάθος της καρδιάς τους και η εντιμότητα τους. Δεν υπήρχε ανάγκη για φτιασίδωμα, μόνο για καθαρότητα. Μετά αρχίσαμε να έχουμε, μετά να ξεχνάμε ώσπου βάλαμε τα εφέ μας αντί για ουσία κι επικράτησε τελικά το σκότος. Κι έτσι μορφές σαν την Μπέλλου φέγγουν και θα φέγγουν για πάντα ένα φως ανεξίτηλο. Όμως σε κάθε εποχή υπάρχουνε διαμάντια, κρυφά ίσως αφού δεν συμβαδίζουν με την τωρινή τάξη πραγμάτων όμως διαμάντια. Κι αν τα ανακαλύψεις θα δεις πως το κάθε ένα από αυτά έχει μέσα του σπόρο από Μπέλλου, από Μπιθικώτση και τόσους άλλους από τους αληθινά μεγάλους…
Μου αρέσει .τη φωνή τη ερμηνεία. Μοναδική. Και αξέχαστη
Ανεπανάληπτη σαν ιστορία, Κωνσταντίνε, της χρωστάμε κι εκείνης πολλά για την τεράστια της προσφορά. Κι αυτό το κομμάτι μια χρυσή στιγμή και για τον στιχουργό και για τον συνθέτη, πολύ σημαντικά κεφάλαια κι εκείνοι στην μουσική μας.
Προσυπογράφω τα λόγια σας, φίλοι μου. Μορφές σαν την Μπέλλου απλά δεν μπορούν να συγκριθούν με τίποτα μεταγενέστερο, όχι απλά για την ιδιαιτερότητα μιας φωνής αλλά γιατί ήταν αλλιώς οι άνθρωποι τότε, άλλο το είδος. Ο καθένας ήταν κομμάτι της ιστορίας της εποχής του, ήταν τα βιώματα του, ήταν οι αρχές του, η ανθρωπιά του, η περήφανη αρχοντιά του μέσα στην φτώχεια και τον κατατρεγμό. Γι’ αυτό ξεχωρίζουν αυτές οι μορφές ακόμα τώρα που ο κόσμος έχει χάσει τον δρόμο και μαζί τα πολύτιμα μαθήματα που παίρνει ο κάθε άνθρωπος μέσα από πραγματικές δυσκολίες. Γι’ αυτό για μένα άνθρωποι σαν την Μπέλλου είναι σαν γονιοί όλων μας στην μουσική και κομμάτι ατόφιο μιας Ελλάδας παντοτινής…
Είχα την τύχη να την ακούσω πολλές φορες στο Χάραμα μεσα στο σκοπευτήριο μαζι με τον Τσιτσάνη!!! Με τη σκούρα φούστα , την σκούρα μπλούζα και το γιακαδάκι απο το πουκάμισο!!! Το κοντό μαλλάκι και τα χοντρά γυαλιά!!! Η Δωρικότητα της φωνής της Αξεπέραστη!!! Μια κατατρεγμένη ψυχη με Μεγαλείο Ψυχης❤️