Να ‘μαστε λοιπόν εδώ, στο Union Chapel και στην μεγάλη μέρα, λίγο πριν ο Σταμάτης και τα τραγούδια του ακουστούν ζωντανά κάτω κι απ’ τον δικό μας ουρανό. Μια μέρα που ονειρεύτηκα πολύ και κόπιασα πολύ για να έρθει και να είναι όσο πιο όμορφη γίνεται για εκείνον και τα παιδιά της Σπείρας. Εδώ, σε αυτή την γειτονιά του Angel, πέντε λεπτά απ’το σπίτι μου κι απ’ το παράθυρο μου απ’ όπου για χρόνια ακούγονται τραγούδια και πολλά από αυτά αυτού του ανθρώπου. Πόσες χιλιάδες ώρες έχω περάσει μέσα σ’ αυτό το μικρό σπίτι πρόσωπο με πρόσωπο με τα τραγούδια, πόσες βόλτες σε αυτή την γειτονιά, πόσες αναμνήσεις και πόσο ανάμεικτες αλήθεια. Κοιτάζω τους τοίχους καμιά φορά κι αναρωτιέμαι, ποιες άραγε άλλες ζωές παίξανε μέσα σε αυτούς τους τοίχους, ποια όνειρα, ποιες προσδοκίες, πόσα άσχημα και πόσα όμορφα πριν έρθουν να προστεθούν και τα δικά μου… Τουλάχιστον η ανάμνηση που θα μείνει σε αυτούς τους τοίχους από μένα θα είναι τραγούδια που λατρεύτηκαν και τόσα πολλά από αυτά θα είναι του Σταμάτη. Δεν το είχα όμως φανταστεί πως μια μέρα θα ‘βγαινα από αυτό το σπίτι με τα πόδια να πάω να βρω αυτόν τον άνθρωπο που σημαίνει τόσα για μένα. Όχι για το καλλιτεχνικό του μέγεθος, όχι για την λάμψη του ονόματος του μα για τον ίδιο λόγο που σημαίνει πολλά σε πολλούς, για τα τραγούδια του που αν σε αφορούν σε αφορούν προσωπικά, πολύ βαθιά και για πάντα. Για σας που ζείτε στην Ελλάδα κι έχετε πολύ πιο σκληρά πράγματα να σας απασχολούν ίσως αυτό να ακούγεται μηδαμινό, για μένα όμως είναι σαν να ήρθε στο σπίτι μου ένας μουσαφίρης εκλεκτός που σαν να περίμενα για πάντα… Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους ήταν κοντά μου αυτούς τους μήνες ως την αποψινή βραδιά με οποιονδήποτε τρόπο, κι αν κούρασα κανέναν συμπαθάτε με αλλά όταν αγαπώ αγαπώ πολύ… Πάμε λοιπόν, σβήνω τσιγάρο και πάω να γίνω με τόσους πολλούς Όλοι Ένα.

Pin It on Pinterest