Τραγούδια

Νίκος Κουρουπάκης | Η μπλούζα

Στέγνωσε εκείνη η μπλούζα μου η παλιά κι έχω μια λύπη σα θυμό…

Greece is turning into white and it is cold, we don’t really care…

Το ξέρω το παιχνίδι, τ’ άσπρο πουκάμισο, το σώμα μου αντικλείδι για τον παράδεισο…

Σ’ αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούνε τρώνε βρώμικο ψωμί…

Γέμισε μου λίγα βράδια, τόσο μου είναι αρκετό, μόνο, να χαρείς, μη μου πεις σ’αγαπώ…

Μ’ από την κόλασή μου, σου φωνάζω, εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω…

Εγώ που χρόνια τώρα τριγυρνώ σαν πουλί περιπλανώμενο, μες τη μοναξιά, μες στην ξενιτιά που δεν την αντέχω άλλο πια…

And it takes no time to fall in love but it takes you years to know what love is…

Λούζει τα μαλλιά μου, πλένει τα φιλιά μου, βγάζει απ’ την ψυχή μου καπνό…

Όταν έχω εσένα μπορώ να ονειρεύομαι ξανά, ν’ ανοίγω μες στη θάλασσα πανιά…

A brave man once requested me to answer questions that are key…

Let me be tempted, let me be torn, but make my thoughts pure and not morally corrupt in form…

Τόση μοναξιά σε ποιο αστείο να χωρέσει, τίποτα δε ζω που να μη φαίνεται φτηνό…

Μια παγωμένη σπίθα στείλε να σου την κάνω πυρκαγιά…

Δεν έχεις έρωτες μα έχεις πλάνα, έχεις οθόνη μα δεν έχεις μάνα…

Et s’il fallait le faire…

Εμένα με συμφέρει να παίρνει η φύση εκδίκηση για της ψυχής τη μαύρη, την άσκοπη διοίκηση…

Το τίποτα εγώ πιο πολύ απ’τη μισή σου καρδιά το αντέχω…