Τραγούδια

Στη μοναξιά των καφενείων κάτι Παρασκευές τα φιλαράκια μου τα μείον εξαργυρώνουν τις σιωπές…

Επαγγελίες ακούω σε ποιήματα μα εσύ ανήκεις σε μια ξένη γη…

Μη μας ξεχνάς, είσαι από μας, το ίδιο άστρο μας οδηγεί…

Γύρισα από ένα μέτωπο που όσοι σκοτώνουνε φτιάχνουν τον χάρτη…

Κάθε νησάκι και κολόνα, κάθε βουνό και προσευχή…

Πάντα θα κλαις τις Κυριακές που όλες οι σιωπές δε σε χωράνε…

Κομμάτια είναι τα λόγια μας σπασμένου τηλεφώνου, κι εγώ μια καθαρή γραμμή ζητώ για να τα πούμε…

Μεθούσε ο θάνατος, μεθάς κι εσύ…

Ο έρωτας μου βρήκε τόσες καταιγίδες σε μια ματιά που με κοιτά μα βλέπει αλλού…

Κόσμε, δεν σου ανήκω, μα αν με θες, με λένε Νίκο…

Η ευτυχία είναι μια στάλα ηδονή μισός ποντάκος στεναγμού…

Περνούν οι άνθρωποι βαθιά τους σκοτωμένοι κι ούτε κουβέντα δεν ακούς για φονικό…

Μια σαϊτιά αγάπης κλείνω μες στο συρτάρι και σ’ αφήνω να με παιδεύεις για καιρό…

Τις νύχτες που θα πέφτει άσπρο χιόνι οι Τσέτες θα κρεμάνε το Χριστό…

Κι αν σε βρω και μ’ έχεις άχτι, θα καώ, θα γίνω στάχτη κι έλα φύσα με…